بدنامی گاهی لازم است
پیراهن سفید برای صاحبش رسمیت و جدیت می آورد. کسی را پیدا نمی کنید که حداقل یک بار پیراهن سفید نپوشیده باشد. آن هایی هم که یک عمر چندین و چند ساله زیر بار پوشیدن پیراهن سفید نمی روند، آخر سر می پوشند این لباس بی رنگ و لعاب را. البته در این هم حرف است که آیا واقعا سفید بی رنگ است؟ اگر بی رنگ است پس چرا در مداد رنگی‌هایمان مداد سفید هم می گذاشتند. انصافا ما که تا آخر نفهمیدیم این مداد های سفید به چه کاری می آیند و همیشه هم عمرشان بیشتر از آن مداد مهم ترها مثل سبز و آبی و قرمز بود و همیشه هم در راه و روز. اینکه گفتم را گمان نکنید که هر سفیدی مثل آن مدادهای کذایی به خاصیت است که رنگ پاشیدن آن ها هم قلق داشت و فن کوزه گری می طلبید و اینکه ما قدرشان را نمی دانیم علتش آن است که گوهرشناس نیستیم به قول ادبا.
پیراهن سفید روشنی دل است، شادی روح است، خبر خوب می آورد برای چشم براه، آرامش می دهد به بی تاب، تاب و توان می دهد به ناتوان. اصلا انگار پیراهن سفید را می سازند (می دوزند) که حال و هوای شهر را عوض کند چه برسد به حال و هوای دل. اما خدایی ناکرده همین که لکه‌ای روی آن بیفتد دیگر حتی نمی توان برای عزا تنش زد چه برسد به جشن و سور و سات و هل کشی و حنا بندان
